Renkler/Siyah

Önce gölgeler büyür.

Işığın yalınayak söylediği bir bozlaktır bu. Eğilmiş mevsimlerin ya da ikindi vakitlerinin, düşmüş zamanların ve iri sözlerin türküsüdür. Rüzgârların silkelediği kasabalı camlardan, halince titreyen dallardan, nehir kıyılarından, dağ uçlarından geçerek giden ışığın içli sesidir yankılanan. Yağmurların ve ayrılıkların da türküsüdür bu. Keder yakışan simaların, kesilen kara saçların, Ala gözlere çekilen kara sürmelerin türküsüdür. Uzun ve acı bir havadır.

Önce gölgeler büyür.

Akşam iner sonra. Silme bir akşam. Usul usul iner. Tane tane iner “Karanlığın mesleğidir bu/ kendi kendine iner[1]” Siyah tekinsizdir. Hiçliğin sonsuzca susuşudur siyah. Avutmaya yeltenişimizdir kendi çocukluğumuzu. Yalnızlıklardan yapılma bir heykelin taştan sessizliği, heybetle duruşu siyahtır.

Önce gölgeler büyür.

Sonra tenhalık. Bir boşluk duygusunu çarpar yürek. Ve keder bu yüzden siyahtır. Matem bilir ve bulur elbet kendi rengini. Yazgının rengi bu yüzden siyahtır.

Önce gölgeler büyür.

Sonra kelimeleri tutarsın, ağzına, dişlerine değer kelimeler, simsiyah harfleri yutarsın. Görmemenin rengidir siyah.

Olur olmaz esen şu dağlı rüzgârların çeliği siyahtır, işte bu yüzden darmadağındır.

Biçimsizliğin ve bitimsizliğin rengi, bir yönsüzlük duygusudur siyah. Bütttün kaybedişler siyahtır.

Önce gölgeler büyür.

Sonra dallar eğilir.

Dönüp dönüp gitmeler hep siyahtır.

[1] Murathan Mungan

Davut Sulari, Gülten Akın, Karacoğlan’a minnetle