İntihar

Burak Ketenci derKi

İNTİHAR

Gecenin en koyu yerindeydi. Saatler küçük, gözbebekleri çok büyüktü. İçinde huzur bulduğu karanlığı bozmamak için ışıkları açmadı.

Acıları vardı, hafiflemesin diye ağlamadı. Zaten, hapsolduğu bedendeki tek hayat belirtisiydi acıları. İç acılarının toplamı bir şiir etmiyordu. Veya bir Frida tablosu, asla... Hapsolduğu bedenden kurtarmak istiyordu ruhunu. Kendini Timurlenk zanneden bir akıl hastasını kıskanırken yakalandı, elma kurduna. Karanlıktı, utancından kızaran yanaklarını görmedi tanrı.

Çocukken çabucak büyümek isteyen, büyüyünce de çocukluğuna dönmek isteyen aklına "aptal" bağırdı yüksek sesle. Karanlık odasında yankılandı ses. "Ömrü değil de çocukluğu uzatmaya çalışsa ya bilim insanları" diye geçti idrak yolları kısmen tıkanmış aklından.

Son bir kavgası daha kalmıştı. Kaybetmeye tahammülü yoktu. Odası sıcaktı, dışarısı soğuk. Aklındaki tüm bavulları toplamıştı, mantık. Başını iki elinin arasına almış, yatağın kenarına oturmuş, terk kararı almak üzereydi... Mantığın, aklı terkini bekliyordu ikna nöbetleri...

Şiir yazmayı denedi önce. Aklındaki kelimelere ağır anlamlar yükledi. Ama inceldiği yerden kopmadı, boynuna geçirdiği tek uçlu ip.

Yazmaktan vazgeçip okumaya karar verdi, uğruna heba ettiği gözleriyle. İkna nöbeti başlamıştı. Yazarların büyük kavgalarını inceledi karanlık odasında. Ayın ışığı yetiyordu... Nilgün Marmara ile Kaan İnce ölmek için mücadele etmişlerdi. Tezer Özlü ile Didem Madak’ın mücadelesi ise ölmemek içindi kanserden… Ama dördü de ölmüştü!

Başlayamadığı şiirini şöyle bitirdi;

"ilk ve son kavgasını kazananlar

sadece

intihar edenlerdir"

BURAK KETENCİ

21 Nisan 2017 / İstanbul