Bir yokluktan

Bazen hayat. Fludur. Bulanıktır. Oldu bittiye gidendir.

Ancak gittiğinde fark ettiklerimizdir. Çünkü onun her duruma hakkı vardır.* Avuçlarımızın arasından simsiyah sızan akşamlar gibi, terk edilmiş evler, anlatıcısız kalan hikâyeler ve gümüş bir aydınlığın sihrinden uzak kalmış geceler gibi…

Bazen hayat hiç yetişmediklerimizdir. Kovalamadan gelendir. Beklemediklerimizdir; ama bu öyle bir beklemeyiştir ki gelişi varlık, gidişi yokluk etmez. Bazen hayat, hiç gelmeden gidendir.

Bazen korkunçtur. Korkunçlaştıkça da zıttına dönüşür. Kötülüğün örgütlediği bir temmuz; hecelerin, gülüşlerin, seher vakitlerinin, ötekine olan sevginin tutuşması; sazın ve sözün titreşimleriyle havalanan notaların konacak bir tel bulamayışıdır.

Bazen yağmurlar ve yalnızlıklar kadar güzeldir.

Bazen ölçüye ve de tartıya gelmeyendir. Sadece oluverir. Mevsim geçişleri gibi alelaceledir. Daha bahar gelmeden açan erkenci erik çiçekleri gibidir, düşünden de gerçeğinden de şüpheye düşürendir. Ne iyimserdir ne de karamsardır. Bir yokluktan öbür yokluğa geçerken zaman, boşluğun bıraktığı gölgelerdir.

Sözcükler savrulur göğün göğüs kafesine. Her bir harf dümdüz bir taş gibi, sektikçe uçsuz mavilikte, göğün yüzü halkalanır. Sonra halkalar ufalır, ufalanır.

En sonunda gök de gider, sözcükler kalır. Önce söz vardı,** sonra yine söz kalır.

*Rilke

**İncil