Işık İle

Işığı yakalamaya çalışmıştım. Büyük bir kentin yüzlerce yıllık sokaklarına dalmıştık, ışık bir yerden ben bir yerden.

Üstü başı sökülmüş dilencilerin, ellerindeki tasa atılan bakır mangırların ve pulların sesinin yankılandığı; ağzını yayaraktan konuşan küfeliklerin, bacakları birbirine dolanarak ha düştü ha düşecek kabilinden yürüdüğü, eteklerini savuraraktan geçen altıncı ortanın yiğit yeniçerilerinin, uğraştan ganimetlerle dönmüş gibi burnu havada salındığı sokaklardı.

Ben ışığın peşinde ışık benim.

Sokakları meydan-ı şerife çevirerek adımlayan Mevlevilerin, sessiz sedasız bekleşen, sonra hafiften yürümeye meyleden dazlak Kalenderilerin, canlarını koltuklarına almış, bir isyanı başlatır gibi susan engin Melamilerin, harflerin sırrına malik olmuş, gelecekleri, gelmişleri ve de gelenleri fehmeden Hurufilerin peş peşe geçiverdiği sokaklardı.

Şairler sükûtunu yüklenmiş de gidiyorlardı. Kalplerinde çoğalan elif’lerin, se’lerin ve ye’lerin peşinde çağları çığırından çıkarır gibi susuyorlardı.

Işık benim peşimde, ben ışığın. Devrile sarsıla yürüyorduk zamanlar ve zeminler ötesi, bilicilerin suç ortağı bir kenti.

Işık bir yandan ben bir yandan.