Dünyanın Bütün Çiçekleri

BANA ÇİÇEK GETİRİN, DÜNYANIN BÜTÜN ÇİÇEKLERİNİ BURAYA GETİRİN!

Değerli şairimiz Ceyhun Atuf Kansu nun ‘Dünyanın bütün çiçekleri’ adlı şiirini pek çoğumuz biliriz. Yüreğe dokunan dizeleri özellikle her yıl öğretmenler gününde bolca okunur. Fakat o dizelerin yürek burkan bir hikâyesi olduğunu herkes bilmez. İşte şiire konu olan o öğretmen;

Şefik Sınığ 1925 yılında Konya Seydişehir’de dünyaya gelir. Küçük yaşta hem annesini hem babasını kaybederek yetim ve öksüz kalır. Denizli’nin Çivril ilçesindeki akrabalarının yanında yaşamaya başlar. Gönen köy Enstitüsünü bitirdikten sonra Afyon Dinar ilçesinde köy öğretmeni olarak ilk görevine başlar. Bir gün arkadaşlarıyla görev aldığı köye yakın bir köye futbol maçı yapmaya giderler. Maç esnasında top patlar ve Şefik öğretmen ve arkadaşları topu tamir etmek için okula girerler. O sırada okulun ara duvarı üzerlerine çöker ve Şefik öğretmen ağır yaralanır. O günün ulaşım koşullarında güç şartlarda Çivril’e doktora getirilir. Fakat muayene sonucu durumun umutsuz olduğu anlaşılır. Öğrencilerini çok seven Şefik öğretmen köyüne geri götürülür ve yatağında gün boyu çok sevdiği öğrencilerini sayıklar. Dünyanın bütün çiçeklerini yanına çağırır ve son sözleri şu olur:

BANA ÇİÇEK GETİRİN, DÜNYANIN BÜTÜN ÇİÇEKLERİNİ BURAYA GETİRİN!

Başında bekleyen öğretmen arkadaşlarıyla birlikte köyde misafir olan bir üniversite öğrencisi genç de bu çok duygulu olaya şahit olur. İşte bu öğrenci 1949 yılında bu olayı Ceyhun Atuf Kansu’ya anlatır ve şair de bu olaydan etkilenerek ‘Dünyanın Bütün Çiçekleri’ şiirini yazar.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Bütün çiçeklerini getirin buraya,
Öğrencilerimi getirin, getirin buraya,
Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer
Bütün köy çocuklarını getirin buraya,
Son bir ders vereceğim onlara,
Son şarkımı söyleyeceğim,
Getirin, getirin...ve sonra öleceğim.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Kir ve dağ çiçeklerini istiyorum,
Kaderleri bana benzeyen,
Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları
Geniş ovalarda kaybolur kokuları...
Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri
Hepinizi, hepinizi istiyorum, gelin görün beni,
Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Afyon ovasında açan haşhaş çiçeklerini
Bacımın suladığı fesleğenleri,
Koy çiçeklerinin hepsini, hepsini,
Avluların pembe entarili hatmisini,
Çoban yastığını, peygamber çiçeğini de unutmayın,
Aman Isparta güllerini de unutmayın
Hepsini, hepsini bir anda koklamak istiyorum.
Getirin, dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Ben köy öğretmeniyim, bir bahçıvanım,
Ben bir bahçe suluyordum, gönlümden,
Kimse bilmez, kimse anlamaz dilimden,
Ne güller fışkırır çilelerimden,
Kandır, hayattır, emektir benim güllerim,
Korkmadım, korkmuyorum ölümden,
Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Baharda Polatlı kırlarında açan,
Güz geldi mi Kop dağına göçen,
Yörükler yaylasında Toroslarda eğleşen,
Muş ovasından, Ağrı eteğinden,
Gücenmesin bütün yurt bahçelerinden
Çiçek getirin, çiçek getirin, örtün beni,
Eğin türkülerinin içine gömün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
En güzellerini saymadım çiçeklerin,
Çocukları, öğrencileri istiyorum.
Yalnız ve çileli hayatimin çiçeklerini,
Köy okullarında açan, gizli ve sessiz,
O bakımsız, ama kokusu essiz çiçek.
Kimse bilmeyecek, seni beni kimse bilmeyecek,
Seni beni yalnızlık örtecek, yalnızlık örtecek.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Ben mezarsız yaşamayı diliyorum,
Ölmemek istiyorum, yasamak istiyorum,
Yetiştirdiğim bahçe yarıda kalmasın,
Tarumar olmasın istiyorum, perişan olmasın,
Beni bilse bilse çiçekler bilir, dostlarım,
Niçin yaşadığımı ben onlara söyledim,
Çiçeklerde açar benim gizli arzularım.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Okulun duvarı çöktü altında kaldım,
Ama ben dünya üstündeyim, toprakta,
Yaz kış bir şey söyleyen toprakta,
Çile çektim, yalnız kaldım, ama yasadım,
Yurdumun çiçeklenmesi için daima yaşadım,
Bilir bunu bahçeler, kayalar, köyler bilir.
Simdi sustum, örtün beni, yatırın buraya,

Dünyanın bütün çiçeklerini getirin buraya.