Kalanları Hiç Konuşmayalım

Yıllar önce karanlık bir denizin ortasında küçük, savunmasız bir tekne görmüştüm.

Okulum deniz kıyısındaydı. Kış mevsimiydi, yüreğimi burkan bir haber almıştım. On dokuz yaşında kalp çabuk kırılıyormuş demek, baş edemediğimi hatırlıyorum. Okulun bir ucundan öbürüne yürüdüm. Güzel Sanatlar Bölümü’nün rıhtıma açılan kapısında durdum, fırtına yeni yeni kendini gösteriyordu. Gri bulutlarla örülü çalkantılı deniz karşımda, sevdiğim şehri maviden uzak bir renkle ikiye bölüyordu, bir zaman karşı kıyılara baktım, gökyüzüne, biraz da içime; izledim durdum öyle, sonra birden onu fark ettim. Küçük bir balıkçı teknesiydi. Eski, çaresiz, çilekeş görünümlü ve karşısında ben, bir zaman o da durdu öyle. Ara sıra dalgalar yükseldikçe bir görünüp bir kayboluyor, hiçbir mücadeleye girmeden bekliyordu, sağa sola sallansa da kendiliğinden dengesini buluyordu. Kocaman bir yalnızlığı yakıştırdım ona.

Büyük bir sabırla

Sükûnetle

Olgunlukla

Endişe etmeden, direnmeden, sessiz sedasız kalmayı başardı, bekledi tekne.

Dalgalar geldi, dalgalar geçti. Vurdu, çarptı, sarstı ve gitti, defalarca. Her sarsılmada

Öylece

Orada

Hiçbir şey yapmadan

Dimdik ayakta kalarak deneyimledi zorluğu.

Belki yaşamı, kalmayı ya da gitmeyi, belki geleceği, kaybetme endişesini, belki var olma güdüsünü taşıdı zihnimde can kattığım o küçük tekne. Kim bilir belki de yaşamının en zor sınavı olduğuna inandırdı kendini. Oysa daha neler neler görecekti hayatta, o henüz bunu bilmiyordu.

Peki, ya sonra?

Elbet zaman geçti.

Sular duruldu, bulutlar geçiyordu. Gri, donuk şehir yine oradaydı.

Ve bu küçük tekne yalpalasa da, sarsılsa, bir görünüp bir kaybolsa da.

Atlattı.

O gün o kapıda başka hiçbir şey düşünmeden uzun bir süre onu izlemiştim, onunla özdeşleştim, kendimce anlamlar yükledim. Başından sonuna dek tecrübe ettiği anlardan neler kalmıştı ki? O sadece küçücük bir tekneydi nihayetinde. Bense içime işleyen hüznüne ortak olmayı seçtim hayalimde, kapatamadığım bir kapı, örtemediğim bir tül gibi hatıralarımda yer verdim ikimize. Farklı ruh hallerimde yanar söner o sahneler zihnimde. Sembolleştirdiğimi, çözemediğim, anlamlandıramadığım zamanlarda bugün bile çağırdığımı şaşırarak fark ediyorum.

Peki ya sen?

Baş etmenin binbir çeşit yolu varken, yol ayrımına geldiğinde mesela neler oluyor iç dünyanda? Yaşadığın anların, iyi kötü duyguların üzerinden zaman geçtiğinde, hatırlamadığında, fark etmediğinde, belki de unutmak istediğinde gerçekten öyle mi oluyor? Kapanmayan o kapının ya da örtülmeyen o tülün ardında neler birikmiştir ve hala birikmeye devam ediyordur? Hayat uzun bir yolculuk illa ki sana özgü bir rotası var ve dokunup geçerken peşinden anıları sürüklemese olmuyor. Baş edebilmek senin maharetine kalmış. Bazen iyi bir öykü okursun, içine işler, sarsar, vurur geçer. Bazen iyi bir öykü okursun, dinginliği, sadeliğinde gizlediği zenginliği dilinin ucuna kıymetli kelimeleri bırakır. Kısacası iyi bir öykünün içimize işleyen satırları kadar anlamlıdır bu çaba.

“Yolculuk…” diyorum. Mahir başını sallıyor, İçimizdeki taşlar yerine oturuyor, diyor.

Başka bir şey konuşmuyoruz, etrafı seyrediyoruz.”*

Satırlarındaki kadar anlamlı bir çaba...

İnsanız yaşıyoruz, sebep oluyoruz, maruz kalıyoruz. Hafıza boşlukları sevmiyor. Yaşanmışlıkların bazısı biraz kalıyor, bazısı biraz daha fazla, gerisi akıp gidiyor.

Akıp gidenler neyse de tortularla ne yapacağız?

Ya köklenip kalanlar?

Kalanları hiç konuşmayalım.

Ayşegül Ekşioğlu

(* Barış Bıçakçı/Yaz Gecesi Gökyüzü öyküsünden alınmıştır.)