Göçmen Kızın Söylediği

Kendi dilimde anlatabilirdim. Günışığını ve gölgeyi. Hayali ve gerçeği. Hatta sınırlar çekemediğiniz gündüz göğünü. Kalbin ve aklın uzlaşmaz harflerini anlatabilirdim. Denizin köpüğünü aldığınızda avuçlarınızda kalan tuzu da anlatabilirdim. Kalbin kale kapılarını, sınırlara surlar örüşünü, renklerden ve biçimlerden yapılma bir uzaklığı anlatabilirdim.

Yağmış bitmiş bir yağmurdan geriye ne kalır. Toprağın çağıran kokusu, çimenlerin üzerinde topaklanan ıslaklık, ışığını yitirmemiş su. Çamaşır iplerine bir örnek dizilen damlaların uzayışı, bu damlalara sığışan kemik beyazı gökyüzü, çarpık yapılar coğrafyası, hüzünle kuşatılmışlığın yüz bin hali. Anlatabilirdim. Yağmurun eski bir tanıdık gibi camları tıkırdatışını, sonra o camlardan çatallı yollara ayrılıp süzülüşünü, yol oluşunu, gitmeleri ve elbette kalmaları anlatabilirdim.

Tuzlu çöl toprağından dua gibi havalanan esmer ezgilerin mayınlı eğrilerden, dağlı ve yamaçlı yükseltilerden, dalgalı denizlerden, dikenli tellerden geçişini anlatabilirdim. Ya da bu anlatıyı türkülerin öz ritmine bırakırdım belki. Yeryüzünün herkesin yurdu olduğunu, insan olmanın insan doğmakla ilgili olmadığını da anlatabilirdim.

Ama anlatmayacağım. Çünkü anlamayacaksınız. Siz tutuk sözcüklerle kendi denizlerinize çekildiniz. Güvenlik duygusuna yenildi kalpleriniz. Sizi size sizin dilinizde anlatacağım.