Yaz Diyor Mevsim Yaz İpek Hanım

Çocukluğumun evlerini düşünüyorum da hayatın zor olduğu yıllardı ama her şeyin kalitesi de düştü sanki zamanla. Eşyalarımızın ahşaptı. Şimdi tümü kaplama. Yiyeceklerimiz organikti. Şimdi zor bulunuyor ve pahalı. Oyuncaklarımız bile doğaldı. . Evimizin kapısı sabah açılır akşama kadar da kapanmazdı. Şimdi komşu komşuyu tanımıyor. Birbirimize korkuyla bakmazdık bugünkü gibi. Daha iyi bir hayat yaşıyoruz belki ama içi boşaltılıyor gün gün.

Ne önemi var deyip geçmeyin

Zamanı geçiyor iyi şeylerin

Taşımak lazım onları yarına

Güzel gülüşlü çocuklarımız için

Salonda bir köşede parkeler gıcırdıyor. Gelip, gidip basıyorum o köşeye. Sessizliği bozan çıtırtıları dinliyorum. İşte! Diyorum -yapmamız gereken dinlemek yüreğimizin çıtırtılarını- Bir şiir anlatır belki bize. Yaz diyor mevsim. Yazdım işte;

Eski bir evde büyüdüm ben

İkinci katında, penceresi yaşlı bir dut ağacına bakan odada

Ceviz kaplama aynalı bir dolabımız vardı

Bir de annemin güvelerin delik deşik ettiği çeyiz sandığı

Mal varlığım bu kadardı İpek Hanım

Hadi boş ver de gel

Gel otur paspasa çocukluğumu anlatmalıyım sana

Ahşap bir evdi bizimki

Yürüsek yer gıcırdardı

Koşsak devrim olurdu ne bileyim

Odamın altı mutfaktı

Yemek kokuları gelirdi burnuma