Sancı

Her şey bir gülüşle başladı. Tezgahtardı. Ürünümü paketledi. Verirken öyle bir gülümsedi ki, gözlerim yüz hatlarında takılı kaldı. Bir şaman ayininin ortasında kalmış gibi dilim tutuk, kalbim gümbür gümbür çarptı. Kendimi toparlamam biraz zaman aldı. “Bunlar burada kalsa, bakacağım bir şey daha vardı, şimdi aklıma geldi.” dedim. “Tabii ki.” dedi. Tekrardan sıcacık güldü.

Mağazada dolaşmaya başladım. Neye bakacağımı, ne tarafa gideceğimi bilmeden bir o yana bir bu yana gidip durdum. Bir gözüm, ne bir gözü bütün gözlerimle tezgahtar kıza bakıyordum. O da ara da gözlerini kaldırıp bana doğru bakıyordu. Ya da ben öyle olmasını istediğim için öyle de gelmiş olabilirdi. Bir süre daha dolaştıktan sonra o an kararımı verdim. Yanını gidip tanışmak istediğimi söyleyecektim. Ucunda ölüm yoktu ya, ya kabul eder ya da reddederdi. Medeni bir insanın yapması gerektiği gibi ‘merhaba’ der konuya girerdim. Sonrası Allah kerim. Reyonun birinden alakasız bir ürün alıp tezgaha doğru yürümeye başladım. Ürünü verirken ellerim titriyordu. “İşiniz zahmetli olmalı.” dedim. Utangaç bir ifade takınarak “Biraz.” dedi. “Ama seviyorum işimi." diye ilave etti. Hadi dedim içimden, hadi oğlum gir konuya tam sırası. Nefesimi içime çektim. İlk sözcük ağzımdan çıkacaktı ki arkadan minik, cılız bir kız çocuğu sesi duyuldu. “Anne, anne babam ne zaman çıkabileceğini soruyor.” Kalbimde bir sancı hissettim. Yüzümün yandığını sonra söndüğünü sonra beyaza büründüğünü en son da sarardığını hissettim. Tezgahtar kızla göz göze geldim. Paketlediği ürünleri vererek yeniden o muhteşem gülüşüyle “İyi günler dilerim, yine bekleriz.” dedi. Bir şey diyemeden başımı sallayıp çıktım. Dışarıda dükkanın köşesinde sevimsiz görünen bir adam, ağır ağır içtiği sigaranın dumanını içine çekerek karısından gelecek haberi bekliyordu.

Not: Aşk, bulduğumuzu sandığımız anda kaybetmektir.