Sensizken

Sen adını bilemezsin bu ezginin, yüreğine yakışmaz türküsü... Adım adım ezberlenen o yolların, ömründe nasıl izler bıraktığını göremezsin! Gerçek öyküler dinleyenlerin, çoğu zaman toz pembe hayalleri olmaz, derin çığlıklar duyulmaz olur! Anlarsın, dinlersin umuduyla ne çok söz biriktiriyor gönül olmuyor, o pencereden bakmıyorsun ki sen... Kıskanmıyor değilim elbet, sen mavi sonsuzluğa, yağmur öncesi şimşeğin yansımalarına müptelayken, her an umudun yaşayanı olurken, ben kabusu oluyordum. Varlığın olmadan ellerim kendi ellerine kenetleniyordu , çaresizliği baştan uca hissetmenin vücut bulmuş hali oluyordum. Tenhalık olabildiğince boğarken düşlerimi, bir gün peşime takılan ne kadar anı varsa hepsine yol vermek istiyordum. Beklediğim her ne varsa hepsinin ortak noktası sen oluyordun, seninle bir anahtar misali açılması gereken kapıya dönüşüyordu yaşam... Sensizkende koca dünyanın ortasında kalmış tek canlıya benziyordum. Oysa tek istediğim biraz senden, biraz benden bir yaşam elde edebilmekti. Zaman akıp gittikçe her şey başkalaşıyordu tükeniyordum. Bende kendimce bir yol seçtim, daha çok kimsesizliğe daha çok dağınıklığa geçtim, sen olsaydın belkide bir ben ederdim.